W kwietniu po raz kolejny próbowałam sfotografować największą planetę Układu Słonecznego, czyli gazowego olbrzyma Jowisza. Ciągle nie jestem zadowolona z efektu, ale muszę przyznać, że poniższe zdjęcie jest i tak najlepszym, jakie do tej pory udało mi się wykonać.
Jowisz to niesamowicie ciekawa planeta, jej niezwykle szybki ruch wirowy przyczynia się do powstania stale zmieniających swój kształt pasm chmur, układających się równolegle do równika planety. Obserwując Jowisza przez teleskop widzimy w rzeczywistości jedynie górną warstwę chmur. Ciemniejsze pasma na jego powierzchni nazywane są pasami, jaśniejsze zaś strefami.
Najbardziej jednak charakterystycznym elementem Jowisza jest potężna anomalia atmosferyczna nazywana Czerwoną Plamą. Ten ogromny cyklon szaleje na planecie od co najmniej 120 lat, a istnieją także świadectwa, że był on obserwowany już w 1664 roku. Ta burza jest na tyle okazała, że można ją zaobserwować z powierzchni Ziemi przy pomocy amatorskich teleskopów. Jeśli nadal nie jesteście sobie w stanie uzmysłowić jej wielkości to niech z pomocą przyjdzie fakt, że w jej wnętrzu z powodzeniem zmieściłaby się cała Ziemia.
Przy pomocy mojego teleskopu bez problemu udało mi się także zaobserwować cztery największe księżyce Jowisza: Io, Europę, Ganimedesa i Kallisto. Wszystkie poruszają się niemal dokładnie w płaszczyźnie równika planety i w dowolnym momencie któryś z nich zawsze znajduje się w polu widzenia. Niestety amatorskie teleskopy są zbyt słabe, aby dostrzec szczegóły ukształtowania powierzchni na którymkolwiek z księżyców galileuszowych (nazwanych tak na cześć ich odkrywcy, florenckiego astronoma Galileusza). Każdy z nich jest jednak fascynującym światem samym w sobie, ale to już temat na oddzielny, dłuższy wpis.
